Een vos verliest zijn streken niet…

2012… het jaar dat ik verliefd werd op mijn grote liefde, maar ook het jaar dat ik brak met mijn middelste zus. Om  het kort te houden… we woonden samen (zij-haar toenmalige vriend-mini me’s-ik) in een groot huis en dat ging goed. De huishoudelijke taken waren verdeeld en ieder deed wat hij/zij moest doen. Door de komst van Zoetie waren er alsmaar meer spanningen, wat eigenlijk niet nodig was, want ze hadden geen last van ons. Wij kropen altijd weg op mijn kamer, terwijl zij gebruik konden maken van het hele huis. Maar toch… ze hadden iets tegen Zoetie.

En dan begonnen de pesterijen…
Onze kleren werden niet meer gewassen… de badkamer lieten ze vuil achter… kwamen luidruchtig thuis na een nachtje stappen… zette ik het vuil buiten, mijn zus zette het vuil terug binnen… viseerde ons langs alle kanten… Zoetie’s fiets werd in de garage altijd omver gegooid… pesterijen via de papa van de mini-me’s…

Toen ze begonnen te klagen dat Zoetie ook eens het gras mocht afrijden en moest mee betalen in de kosten… werd het mij teveel!
Ik deed bijna het volledige huishouden, want als ik het niet deed… werd er niks gedaan. Het gras afrijden is het enige dat ze nog moesten doen en ook dit wilden ze van zich afschuiven.
De financiële kant… ik betaalde van in het begin al de helft van alle kosten, terwijl elk 1/3 het eerlijkst zou zijn. Als er iemand geld mocht vragen aan Zoetie, dan was ik het wel!

Ik kon er niet meer blijven, ik werd er ziek van… het enige dat we konden doen was uitkijken naar een huis of appartement om samen te gaan wonen. Gelukkig vonden we snel een heel tof appartementje, het enige minpuntje: pas vrij op 1 november.
In augustus ben ik vertrokken samen met de mini-me’s om terug bij mijn mama te gaan wonen, waarvoor ik ze nog steeds dankbaar ben… maar dat is dan ook het enige!
2 maanden lang werd er gependeld van hier naar daar… 2 maanden waarin ik mij vaak ongelukkig gevoeld heb om de hele situatie… 2 maanden die verschrikkelijk lang aanvoelden…

Woensdag 31 oktober kregen we de sleutel… op 1 dag hebben we alles verhuisd (de meubels stonden gestockeerd in een garage)… eindelijk ons eigen stekje… eindelijk terug samen!
8 maanden verliefd en gaan samenwonen… een hele uitdaging… maar gedurende die ‘lastige’ maanden zijn we zo naar elkaar toe gegroeid… de liefde werd alsmaar sterker… tot op vandaag… héél gelukkig, nog steeds verliefd en ondertussen verloofd :-).

2 weken geleden kreeg ik ineens via messenger een bericht van de middelste zus… ik verschoot mij een ongeluk! Of ik geen spijt heb van hoe het tussen ons zo mislopen is. Eigenlijk wel… het is en blijft tenslotte mijn zus. Afgesproken dat we na het verlof eens zullen afspreken om alles uit te babbelen.

Toen ik dit aan mijn collegaatje J vertelde, zei ze direct, ze zoekt contact omdat jullie gaan trouwen. Vorig weekend zag ik mijn nicht en zij is mijn zus tegengekomen en mijn zus begon erover dat wij gaan trouwen. Ze vroeg dan ook aan mijn nicht of ik echt gelukkig ben. Mijn nicht heeft daarop geantwoord: ik denk dat wel, anders zou ze toch niet trouwen… het antwoord van mijn zus: ik denk van niet…
Toen mijn nicht dit zei, voelde ik het mes dat mijn zus al eens in mijn rug gestoken heeft, net iets dieper gaan, zodat het er deze keer echt wel goed in zit…

Het beetje hoop dat ik voelde bij haar woorden: ik heb er alvast spijt van… betekende niks meer.

Voor mij hoeft echt het niet meer… de afgelopen 4 jaar ben ik nog nooit zo gelukkig geweest… enkel en alleen omdat ik kan zijn wie ik ben… dit dankzij Zoetie, zijn ouders en onze fantastische buurtjes… mijn buurvrouw is in die 4 jaar al meer ‘moeder’ en ‘oma’ geweest voor mij en de mini-me’s, iets wat mijn moeder nooit zou/zal zijn… ik heb echt geen nood aan negatieve mensen in mijn leven.

Ik ben gelukkig… ik ben verliefd… ik ben geliefd… meer moet dat niet zijn!