Update verzwikte enkel…

Donderdagavond werd ik toch weer een beetje ongerust…. opnieuw na een dagje werken zag de enkel blauwer en dikker.  Mijn chef verwittigd dat ik op vrijdag toch even naar de dokter ga… please geen gips! Geen gips! 

Vrijdagochtend met een klein hartje naar de dokter… het was al vier jaar geleden dat ik hem nog eens gezien had, eerlijk gezegd was ik blij dat ik hem nog eens zag, want momenteel is hij officieel in pensioen en ik wou toch even weten wie de praktijk verder zal zetten. 

Maar terug naar de enkel…. de enkel is heel bewegelijk, de plaats waar het gezwollen is is vocht… na enkele bewegingen en aanrakingen is de conclusie: niet gebroken, wel een verstuiking 2e graad… geen gips… yes! Maar wel een enkelbrace… dat is het minste! 

Wat wel nog heel spannend zal worden is of de enkel terug 100% zal zijn voor onze reis naar Frankrijk. De dokter spreekt van 3 tot 4 weken…  en in de derde week zitten we al in Frankrijk. Hij zei ook wel dat aangezien ik sportief ben, de kans groot is dat het iets vlotter geneest… laat ons hopen!

De komende twee weken zal ik veel kunnen lezen, veel tv kijken… wellicht ook veel verveling… maar het moet! Gelukkig mag ik wel werken, aangezien we vier dagen in de week thuiswerken zal de enkel zo min mogelijk belast worden. 

Wat wel mag… is fietsen… dus wie weet kan ik volgende week eens een klein rustig fietstochtje maken met Zoetie. We zien wel! Maar voor nu…

Rust, enkelbrace, zalf, pilletje tegen de zwelling… and repeat!

Enkel verzwikt…

Als loopster en actieve wandelaarster sta ik er vaak bij stil dat een ongelukje qua kwetsuren in een klein hoekje zit. En dat heb ik woensdagochtend jammer genoeg ondervonden. Voor het werk wou ik een toerke gaan lopen en op een gegeven moment wou ik kijken hoe hoog mijn hartslag was en ja.. een verkeerde beweging gemaakt waardoor ik tegen een borduur gelopen ben. 

Er ging direct een pijnscheut door heel mijn lichaam en ik werd heel erg ongemakkelijk, ik dacht echt dat ik ging wegdraaien. Mij direct neergezet in een voortuin op een stukje gras… eerst eventjes bekomen en dan naar Zoetie gebeld. Ondertussen kwam er een auto de straat ingereden, bleken het de bewoners te zijn… de mensen zagen mij zitten in hun voortuin en hadden zoiets van: wat is dat hier? Van zodra ze zagen dat er iets was waren die heel erg vriendelijk… ze wilden mij een stoel geven, ze boden zelfs aan om mij naar huis te brengen. 

Gelukkig was ik nog dichtbij huis, zodat Zoetie mij kon komen halen voor ondersteuning. Op het gemakje naar huis gewandeld. Thuis direct ijs op de enkel gelegd, daarna zalf en een verband errond… het voelde nog redelijk goed aan. Tot ik ’s avonds het verband er afhaalde… dik en blauw! Oh neen hé! Als zestienjarige heb ik ooit mijn rechterenkel heel zwaar verstuikt (schoenen met te hoge plateauzolen) en toen heb ik eerst twee weken een volledig dichte gips moeten dragen en daarna zes weken een open gips. Dit opnieuw zag ik niet zitten! 

Een beetje in paniek wist ik niet goed wat doen… naar de spoed of niet. Omdat ik de gips echt niet zag zitten, dan maar besloten om eerst een nachtje te slapen en dan zien we wel de dag nadien. En oef! De zwelling was al veel minder en de blauwe plek was volledig weg! De enkel is wel nog gevoelig, maar ik kan er wel al terug opstaan.

De komende dagen zal ik het rustig aan moeten doen… heel heel jammer! Maar ik heb het er voor over… in juni gaan we een weekje naar Frankrijk om te wandelen en fietsen… en dan wil ik graag terug 100% zijn.

Fingers crossed op een goed herstel!

Op wandel met de zus…

Na de Coast Walk vroeg ik mij af: zou ik nog een langere afstand aankunnen? En eerlijk gezegd kriebelde het om eens een tocht van 50 km te wandelen. En aangezien mijn zus meedoet met de ‘Dodentocht’, dacht ik: dit zou een goede training zijn voor haar.

Vrijdag trokken we onze loopschoenen aan (veel lichter dan wandelschoenen) en vertrokken we om 9u aan een lange wandeltocht. In het begin hebben we het wandelen afgewisseld met lopen… maar dat vond ik heel lastig! Eigenlijk niks voor mij… ik merkte dit al tijdens de Start 2 Run lessen, maar ik wou het toch nog eens proberen… nope! Uiteindelijk hebben we ongeveer 2 uren gelopen en al de rest gewandeld aan een stevig tempo. 

Na 25 km non-stop wandelen kreeg ik het even lastig… honger, maar vooral dorst! We hadden bevoorrading mee, maar ons water was ondertussen al warm geworden en we wilden iets meer eten dan een energiegellekes/repen. Rond 27 km waren we terug in het centrum en konden we iets eten en iets fris drinken… halleluja! 

Na de korte tussenstop… nog 23 km te gaan en die gingen heel vlot… we konden het stevig tempo goed aanhouden. Af en toe waren er eens lastige momenten… vooral tijdens de lange eentonige stukken langs het water. Dat bleef maar duren! 

Met nog 10 kilometer te gaan besloten we nog eens een terrasje te doen, wat echt wel nodig was met zo warm weer! Na onze drankjes vertrokken we vol moed voor de laatste kilometers. 

Na een klein dipje kwam ik er terug door, terwijl de laatste twee kilometers er teveel aan waren voor mijn zus… maar we did it! 

Het was heel tof, heel gezellig… vooral heel uitdagend… maar o zo leuk!
Zeker voor herhaling vatbaar!
Maar een ‘Dodentocht’… neen dank je!
Of wie weet, misschien ooit 😉 

Uitgelezen… #roman

Björnstad – Fredrik Backman
Björnstad is een Zweeds stadje dat zijn beste tijd heeft gehad. Zoals men daar zegt: je kunt er niet leven, je kunt er hoogstens overleven. Maar aan het meer staat een heel oude ijsbaan, en die is de reden waarom mensen in Björnstad nog geloven in betere tijden: het juniorenteam van de plaatselijke ijshockeyclub kan dit jaar landskampioen worden. De hoop op een betere toekomst voor de stad legt veel druk op de jonge spelers. De halve finale is uiteindelijk de katalysator voor een gruwelijke daad die de hele stad in beroering brengt. Beschuldigingen vliegen over en weer en geen van de bewoners ontkomt aan de commotie.

Een aangrijpend boek over een kleine gemeenschap en hoe die omgaan met een dramatische gebeurtenis. Het was in het begin wel even wennen aan de vele personages, maar de manier van schrijven maakt alles goed. Een heel verrassend eerste deel in de trilogie, ik heb het heel erg graag gelezen.

Wij tegen jullie – Fredrik Backman
In het Zweedse stadje Björnstad krijgen de bewoners in korte tijd veel te verduren. Veel spelers van het ijshockeyteam, de trots van de stad, stappen over naar het team van hun grootste concurrent, de naburige stad Hed. In Björnstad moet een vrijwel volledig nieuw team geformeerd worden. Het duurt niet lang voordat de nieuwe selectie in de startblokken staat, maar een hecht team maken van de spelers is een flinke uitdaging voor de nieuwe coach. In aanloop naar de belangrijkste wedstrijd van het seizoen groeit de rivaliteit tussen Björnstad en Hed uit tot een heftige strijd die de gemeenschap verscheurt, en worden de inwoners van beide steden gedwongen om te kiezen wat ze echt belangrijk vinden.

Na het hele gebeuren in deel één gaat het leven verder. Hoe gaat het nu met de inwoners? Hoe gaan ze om met hetgeen er allemaal gebeurd is? Opnieuw heel goed uitgewerkte personages, een heel goed opgebouwd verhaal en verrassende wendingen. Een waardige opvolger van Björnstad!

De winnaars – Frederik Backman
Er zijn twee jaar verstreken sinds de gebeurtenissen waar niemand aan wil denken. Iedereen heeft geprobeerd zijn leven weer op te pakken, maar er is iets aan dit deel van het bos dat dat nooit echt toelaat.
We zijn een stad met verdriet in ons hart en geweld in de lucht. We houden van verhalen met een happy end, maar diep vanbinnen wisten we waarschijnlijk altijd al dat dit er niet een was.
Het begint deze keer met een storm en eindigt in vuur. Iemand die lang weg is geweest komt naar huis. Iemand droomt van de NHL en iemand droomt van wraak. Iemand haat, iemand vecht, iemand pakt een pistool en loopt naar de ijsbaan. Waaruit bestaat een familie? En een hockeyteam? Of een gemeenschap? Ze bestaan allemaal uit de optelsom van onze keuzes. En om hen te beschermen zijn we bereid alles op te offeren. Alles.

Het laatste deel van de trilogie en ook deze heb ik graag gelezen. Rivaliteit, liefde, wraak, de vriendschappen, de dood… dit alles heeft een grote impact op de kleine gemeenschap. Wel vond ik dat dit boek veel trager verliep dan de andere twee delen… het was met momenten even doorworstelen, maar toch… een mooie afsluiter!

Belgian Coast Walk…

Zaterdag 13 mei was het eindelijk zo ver!
De Belgian Coast Walk… wij schreven ons in voor de wandeling van 42 km.
Iets waar ik enorm naar uitkeek… Zoetie iets minder door pijn in de knie.
(de Halve Marathon lopen in Gent was voor hem misschien niet zo’n goed idee)
Met veel goesting vertrokken we heel vroeg naar de kust.
De weergoden waren ons deze keer wel goed gezind… yess!
Met uitzondering van de felle wind… maar het bleef droog… oef!
We startten de wandeling onder een stralend zonnetje.. het voelde zalig!
Algauw voelden we ook de koude, felle wind… vooral tijdens de stukken op het strand.  
Het was een hele mooie wandeling… we leerden zelfs nieuwe stukjes natuur kennen.
Er waren 4 bevoorradingen die echt wel in orde waren, we hadden niks te kort.
(water, cola, alpro soja, wrap, frangipane, tuc-koekjes, appelsien, rijsstaartje, suikerwafel, Isostar, koffie…)
Aangezien we sportief gewandeld hebben, was er wel niet veel tijd om foto’s te nemen. 
Het wandelen ging, tot onze grote verbazing, super vlot! We hadden een gemiddelde van 5,9 km/u.
We hadden gerekend op 8 uren wandelen en kijk na 7 uren waren we al aan de finish! 
Naar het einde toe werd ik wel een beetje grumpy, vooral het laatste stukje strand.
Het zachte zand en de felle wind waren er toen teveel aan.
En omdat we zeker voor 16u wilden finishen hebben we de laatste kilometer gelopen.
Het was eerder joggen met ons laatste beetje energie 🙂

Wat een prestatie… ik ben fier op ons!
Het was leuk, het was mooi wandelen… het was vooral een uitdaging!
Zeker voor herhaling vatbaar… hopelijk tot volgend jaar!

Enkele sfeerfoto’s van de organisatie.

Engie dwars door Brugge…

Zondag 7 mei opgestaan met gietende regen… zucht!
Het zal toch niet waar zijn, weeral lopen in de regen?
Toen we met de trein toekwamen in Brugge was het droog… jeuj!
Het gejuich was jammer genoeg maar van korte duur.
Van zodra het startschot werd gegeven is het beginnen regenen. En dit tot aan de finish!
Het was nat, heel glad op de kasseien… maar ook wel leuk.
Opnieuw een loopevenement die we kunnen afvinken!

Mijn-april-favorieten…

Ook april viel een beetje in het water… gelukkig waren er ook dagen met zonnige perioden, maar toch bleef het met momenten koud door een felle wind. Het is niet te geloven dat ik in april op sommige dagen toch mijn dikke wintertruien kon verdragen. Ondanks het minder goede weer en het snakken naar de zon, is ook april voorbij gevlogen!

Na het proberen van Too Good To Goo bij de bakker wou ik eens het plantenpakket bij Aveve uitproberen. En voila, we hebben een mooi gevulde bloempot aan de voordeur… een tevreden klant! Als de plantjes uitgebloeid zijn wil ik dit zeker nog eens proberen.

We gingen vaak wandelen, er werden ook vele kilometers gelopen en we deden zelfs ons eerste fietstochtje dit jaar. Ondanks het minder mooie weer blijven we bezig… niet evident en vaak tussen de buien door!

∼ kleine geluksmomentjes ∼
Samen puzzelen in de bib.
Een tête-à-tête in Nouvellune… die ons een beetje teleurstelde.
We hebben er al lekker gegeten, maar deze keer was het niet echt wauw.
Met de fiets naar het werk.
Met de trein naar Antwerpen om de 10 Miles te lopen.
Tijdens het buitenlezen, gezelschap krijgen van een lieveheersbeestje.
Mijn te-lezen-lijstje eens goed opgekuist!

Voila, april is gepasseerd… laat de lente in mei maar komen!
(aangezien het al half mei is… hoop ik dat we toch nog enkele mooie zonnige dagen mogen verwachten in mei )

Uitgelezen… #roman

De meisjes van Manhattan – Fiona Davis
De New Yorkse Rose heeft haar leven op orde. Ze heeft een nieuwe baan bij een website en is bij haar vriend ingetrokken in het appartementencomplex The Barbizon. Haar enige probleem is dat ze snel met een artikel voor de site moet komen. Haar verhuizing brengt haar op een idee: The Barbizon wordt het onderwerp, waar vroeger beroemde actrices zoals Grace Kelly hebben gewoond. Wanneer ze in de lift de bejaarde Darby McLaughlin ontmoet, die er al sinds de jaren vijftig woont, weet ze het precies: Darby moet centraal staan in het artikel. Het gerucht gaat dat Darby betrokken is geweest bij een schandaal. Ze moet haar er dan wel van zien te overtuigen met haar te praten.

Een boek dat heel erg vlot leest, een leuke verhaallijn, goed uitgewerkte personages, maar toch vond ik het boek niet echt wauw. Gewoon een prima boek… een luchtig tussendoortje.

Hard land – Benedict Wells
Missouri, 1985. In een poging zijn ongelukkige thuissituatie te ontvluchten neemt de vijftienjarige Sam een vakantiebaantje in een oude bioscoop. Voor de duur van een magische zomer wordt alles op zijn kop gezet. Hij maakt vrienden, wordt verliefd en ontdekt geheimen over zijn woonplaats. Voor het eerst in zijn leven is hij niet langer een onopvallende buitenstaander. Tot er iets gebeurt dat hem dwingt plotsklaps volwassen te worden.

Na het lezen van enkele van zijn boeken was ik heel erg nieuwsgierig naar dit boek… het is een verhaal dat zich afspeelt in een typisch Amerikaans stadje.. een beetje zielloos zonder toekomst.  Een verhaal dat heel filmisch geschreven is… een eerste verliefdheid, omgaan met verlies en proberen overleven, maar het komt traag op gang. Jammer!

De affaire Christie – Nina De Gramont
In 1926 verdween Agatha Christie elf dagen van de aardbol. Ik ben de enige die de waarheid over haar verdwijning kent. Ik ben geen Hercule Poirot. Ik ben de minnares van haar echtgenoot. In 1925 drong Nan O’Dea de rijke, exclusieve wereld van auteur Agatha Christie en haar echtgenoot Archie binnen. Ze ging deel uitmaken van hun leven, op elk gebied. Eerst van dat van allebei, later alleen van dat van Archie. Al gauw werd Nan Archies minnares en lokte ze hem weg van zijn toegewijde vrouw, in de hoop met hem te kunnen trouwen. Nan bedacht haar plan niet op de dag dat ze Archie en Agatha ontmoette. Het kreeg jaren eerder al vorm, in Ierland, toen ze nog een jong meisje was. Nan en haar geliefde leken voorbestemd om samen te zijn, maar het lot was hen niet gunstig gezind. De Grote Oorlog, een pandemie en lasterlijke geheimen dreven hen uit elkaar. Daarna bleven ze door onbeschrijfelijke gruweldaden van elkaar gescheiden. Waarom pleegt iemand een moord? Hoever wil iemand gaan in de naam van de liefde? Welk soort misdaad is onvergeeflijk?

Een heel verrassend boek… het verhaal wordt verteld in verschillende verhaallijnen en de korte hoofdstukken zorgen ervoor dat het boek heel vlot leest. Mysteries, moorden, onvoorspelbare wendingen… het boek heeft het allemaal. Vooral het verhaal van Nan en de reden waarom ze ‘de andere vrouw’ wil zijn vond ik indrukwekkend. Een boek dat ik graag gelezen heb.

Engie Knokke Run…

Als er een loopevenement wordt georganiseerd dan doen we graag mee.
Zo ook… de Engie Knokke Run.
Het werd weer zo’n loopje… regen of geen regen.
Het was even bewolkt, frisjes en af en toe kwam het zonnetje piepen… gelukkig geen regen!
Doel van de zus: binnen het uur over de meet… en het is gelukt.
Naar het einde toe heb ik ze toch even moeten meesleuren… maar she did it!
Ze heeft nog nooit 10 km gelopen binnen het uur… ze was zo blij! Ik ook natuurlijk!
Hop… naar het volgende loopevenement!