Zondag was het ideaal wandelweer.
Het was zalig wandelen onder een stralende zon.
We deden nog eens onze wandeltocht van 12 km hier in de buurt.
(ik mis het wandelen in andere streken toch een beetje)
Op wandel…
Coronakronkels…
Het virus zorgt ook voor rare kronkels… allee bij mij toch.
Zo heb ik mij voor het eerst ingeschreven voor een online leesclub. Ik heb nog nooit meegedaan aan een leesclub of zoiets in die aard. Ik lees graag en ik lees veel… maar puur voor mezelf. Ik vind het wel leuk om kort mijn mening te geven op Instragam of hier via mijn blog, maar om samen met anderen een boek te bespreken… dat is niks voor mij. En toch dacht ik, waarom doe ik niet mee aan een Leesclub van Hebban (boek: Terug naar Cornwall – Marelle Boersma). Als leek heb ik mij ingeschreven en wonder boven wonder was ik geselecteerd! Jeuj!
En dan begon het… via een mail kreeg ik allerlei instructies wat er van mij verwacht werd. Jezelf voorstellen, samen het boek bespreken en een recensie schrijven van 150 woorden.
Ondertussen heb ik alles gedaan wat men van mij verwacht had… of het goed gedaan is, geen idee… maar ik vond het wel leuk. Niet dat ik mij nu iedere keer ga inschrijven, maar als een boek mij enorm aanspreekt… waarom niet.
—
Ook ben ik begonnen met Start to run… voor de zoveelste keer (poging 375 denk ik) en dit thuis op de loopband. Een weetje: ik loop echt NIET graag! Ik vind het zelfs verschrikkelijk!! Het gevoel dat je je hele lichaam voelt schokken onder het lopen en de rode kop achteraf… niet flaterend! Eigenlijk vind ik het jammer dat ik het niet graag doe, want bij een ander vind ik dat wel een mooie sport.
Dus in tijden van #blijfinjekot… ben ik de sportieve toer opgegaan en zit ik al aan les 5. Niet slecht hé… wel denk ik tijdens iedere les: wat ben ik hier aan het doen?! Na de les denk ik dan weer: yes, I did it! Ik hoop het vol te houden gedurende de tijd die we thuis zijn… en wie weet… daarna ook nog… alhoewel.
Hebben jullie ook last van rare kronkels?
Uitgelezen… #thriller
Het gerucht – Lesley Kara
Joanna hoort een gerucht en vertelt het door. Daar krijgt ze al gauw spijt van…
Joanna, een alleenstaande moeder, hoort op het schoolplein dat een beruchte moordenaar een nieuw leven leidt in haar kustdorpje. Sally McGowan was 10 jaar toen ze 48 jaar geleden kleine Robbie Harris doodstak – er zijn geen foto’s bekend van na haar vrijlating. Dus wie is die moordenaar die nu tussen hen schijnt te wonen, die het moorden misschien wel niet verleerd is? Ze zal leren hoe gevaarlijk één gerucht kan zijn en hoe ver ze moet gaan om degenen van wie ze houdt te beschermen. Joanna krijgt spijt dat ze ooit een woord heeft doorverteld.
Een vlot lezende thriller met veel verrassende wendingen en spanning tot op het einde.
Terug naar Cornwall – Marelle Boersma
Vlak na de dood van haar vader ontdekt Jill een raadselachtige notitie die hij voor haar achterliet. Ze vertrekt naar haar geboortegrond in Cornwall op zoek naar haar familie en afkomst. Daar blijkt dat haar hele leven gebaseerd is op leugens. Kan Jill op tijd ontdekken wat haar vader haar nu eigenlijk wilde vertellen?
Een heel aangenaam boek om te lezen… een mooie opbouw, vlot geschreven, goed uitgewerkte personages en vooral veel spannende verrassende wendingen.
Ik heb dit boek mogen lezen voor de leesclub van Hebban.
You – Caroline Kepnes
Als de mooie jonge Guinevere Beck de boekhandel inloopt waar Joe Goldberg werkt, is zijn eerste gedachte: deze vrouw wordt van mij.
Ze heeft een Facebookprofiel dat op openbaar staat en ze twittert aan een stuk door. Op haar sociale media vindt Joe alles wat hij moet weten: ze wil schrijver worden, haar vrienden noemen haar Beck, hij weet waar ze woont en vanavond zal ze in een bar in Brooklyn zijn – de perfecte plek voor een “toevallige’ ontmoeting.
Guinevere denkt dat ze eindelijk de man van haar dromen heeft gevonden. Hij lijkt perfect; zijn smaak, zijn persoonlijkheid en de manier waarop hij haar behandelt. Wat zij niet weet, is wie Joe in werkelijkheid is en wat hij doet om zijn prooi te beschermen…
Een boek dat goed in elkaar zit… het was even wennen aan de schrijfstijl, maar eens je goed in het verhaal zit, leest het boek vlot… en de gedachte dat dit echt kan gebeuren bezorgde mij toch koude rillingen. Het enige waar ik mij enorm aan geërgerd heb is de grove taal en het erotische. Eens over de helft kwam dit bijna op elke blz aanbod… te veel van het goede, totaal geen meerwaarde.
Weekend…
Opnieuw een week in quarantaine overleefd! Ik moet wel toegeven dat het beter en beter gaat… de eerste week was heel chaotisch, de tweede was een hele aanpassing en nu… nu zijn we het al goed gewoon.
Uitslapen… werken… na het werk ons wandelingetje… om 20u even naar buiten voor applaus. En tussendoor kijken we tv of lezen we een boekje. Allemaal heel erg op het gemakje.
Gelukkig is er het weekend om de week een beetje te breken… alhoewel onze weekends bijna hetzelfde zijn als onze weekdagen met dat verschil dat er niet gewerkt wordt. En toch proberen we in het weekend de sleur te doorbreken door een lange wandeling te maken. We hebben er hier al 3 gedaan, het is een beetje improviseren, maar Zoetie heeft al een 4e wandeling samengesteld, opnieuw eentje van 12 km… iets om naar uit te kijken op zondag.
Ook zijn we heel blij dat we een mooie gezellige tuin hebben, zeker met het lenteweer in het vooruitzicht. De tuinmeubelen zijn uit het tuinhuis gehaald en op hun plaatsje gezet (bedankt Zoetie)… dat wordt genieten!
Hopelijk kunnen jullie thuis ook genieten van het mooie weer.
Fijn weekend!
Uitgelezen… #roman
De verdwijning van Sally Horner – T. Greenwood
New Jersey, 1948. De 11-jarige Sally Horner steelt een schriftje in de plaatselijke supermarkt. Ze wordt erop aangesproken door de 52-jarige Frank La Salle die zich voordoet als fbi-agent. Hij overtuigt haar ervan dat ze gearresteerd zal worden, tenzij ze doet wat hij zegt. Dit is het begin van een ontvoering die ruim twee jaar zal duren en waarin Frank met Sally het hele land doorkruist om uit handen van de politie te blijven. Sally wordt misbruikt en gedwongen te liegen tegen de mensen die ze op hun weg tegenkomen.
Een roman gebaseerd op waargebeurde feiten… een heel triestig verhaal met een heel emotioneel einde.
Een stralende toekomst – Rebecca Makkai
Chicago, 1985. Yale werkt bij een museum en staat op het punt om een bijzondere collectie binnen te halen. Maar terwijl zijn carrière een hoge vlucht neemt, woekert de aidsepidemie. Na de begrafenis van zijn goede vriend Nico wordt Yales vriendenkring snel kleiner, totdat hij alleen Fiona, Nico’s jongere zus, over heeft.
Dertig jaar later gaat Fiona in Parijs op zoek naar haar dochter die haar niet meer wil spreken. Daar logeert ze bij een vriend, die fotograaf was in Chicago in de jaren 80 en wordt zo opnieuw geconfronteerd met de verwoestende effecten die de aidscrisis heeft gehad op haar leven. De verhalen van Yale en Fiona komen op verrassende en ontroerende wijze samen in een onvergetelijk slot.
Wauw, een heel mooi en pakkend verhaal over liefde, vriendschap, familie en overleven tijdens de aidscrisis… een aanrader. Een boek dat nog even blijft nazinderen.
Zonder liefde – Stefan Brijs
Onze harten zijn zwerfhonden die nooit een thuis zullen vinden.
Paul en Ava, allebei eind twintig, ontmoeten elkaar op een precair moment in hun leven. Paul is nog van slag door zijn onverwachte scheiding, Ava heeft – in haar voortdurende verlangen naar passie – voor de zoveelste keer en nu voorgoed haar vriend verlaten. Ze vinden steun bij elkaar, een noodalliantie die uitgroeit tot een hechte vriendschap, waarbij ze elkaar helpen in hun wanhopige zoektocht naar wat liefde zou moeten zijn. Paul volgt de weg van contactadvertenties, Ava laat zich leiden door haar gevoelens. Uit eindelijk komen ze tot dezelfde conclusie: liefde is niet maakbaar. Maar wat met vriendschap?
Een klein boekje dat gaat over eenzaamheid, vriendschap en de zoektocht naar liefde. Ik ben fan van Stefan Brijs, zeker na het lezen van De engelenmaker en Post voor Mevrouw Bromley (mijn favoriet!)… maar dit boek kon mij minder bekoren… ik heb het graag gelezen, ik vond het mooi… maar het wauw-effect bleef uit.
Een klein gebaar…
… uit een groot hart!
Het zijn rare tijden, dat weten we ondertussen wel al, maar ook wel hartverwarmende. Hier en daar zie je initiatieven passeren van creatievelingen die op één of andere manier iets willen doen voor anderen… ook Katia en haar dochter Jelise.
Zij beslisten om kleien hartjes te maken voor kwetsbare ouderen uit het woonzorgcentrum van ‘Ons Zomerheem’ (Zomergem) die geen bezoek meer mochten ontvangen.
Eens ze waren gestart met printen van kaartjes, kregen ze onverwachts hulp van een leerkracht van VISO Mariakerke… zij zorgde voor professioneel digitaal gemaakte kaartjes. De hartjes… die worden gemaakt in hun kleihuisje (een atelier waar je ook workshops kan volgen) en worden dan gebakken in een keramiekoven op 950 graden.
Door de vele hartverwarmende en vele lieve reacties besloten ze de geursteentjes voor iedereen ter beschikking te stellen. Een klein gebaar dat zoveel betekent voor een eenzame. En zo lieten wij ook een geursteentje opsturen naar onze lieve buurvrouw. Zij was zo blij… ze vond het zo’n mooi ontroerend gebaar. Het deed haar zo’n deugd om zoiets liefs te ontvangen.
Wil jij ook iemand verrassen met zo’n lief gebaar… laat het hen gerust weten.
kleihuisje@gmail.com
Ze proberen zoveel mogelijk mensen te bereiken in deze bizarre tijden.
Voor het geursteentje vragen ze een onkostenvergoeding van € 2,50 inclusief verzending.
Katia en Jelise,
ik ben blij dat ik dit voor jullie kan doen en
ik hoop dat jullie nog veel mensen mogen bereiken met die super initiatief!
Je kan ze volgen op Facebook en Instagram
onder de naam Kleihuisje.
Elke dag hetzelfde…
Sinds vorige week woensdag zitten we thuis… en dat was eventjes wennen, vooral omdat elke dag hetzelfde is.
Geen wekker meer… niet meer opstaan om half 6 – 6 u, maar kunnen ‘uitslapen’ tot 7u. Een manier vinden om ons werk zo goed mogelijk te doen… en net dat zorgde de eerste week tot heel veel verwarring en verandering.
Deze week ging het iets vlotter en hebben we een ‘vaste’ routine gevonden. En dat was wel nodig, zeker qua beweging. Ik had vorige week echt het gevoel dat we luier dan lui aan het worden waren. Vanuit ons bed naar onze stoel om te werken en van die stoel richting onze zetel.
We gingen wel een half uurtje wandelen in ons parkje, maar ik merkte dat dit niet voldoende was. Nu sta ik (zeker 5 dagen per week) op de loopband voor een half uurtje (een stevige wandeling -powerwalk) en gaan we minimum een uur/dag wandelen.
Wat we ook al gemist hebben zijn onze wekelijkse uitstapjes (op bezoek bij de buurvrouw-gaan sporten-eten bij Schone Moeder/Schone Vader). Dat beetje sociaal contact heeft een mens toch nodig. Zo gingen we even langs bij de buurvrouw tijdens een lange wandeling… zij veilig achter het glas, een leuk weerzien. Ook zijn Schone Moeder en Schone Vader ons verse soep komen brengen tijdens een fietstocht (wij binnen/zij buiten). En hebben we een praatje gemaakt met de buren op een veilige afstand. Al die kleinigheden zorgen er toch voor dat je je niet geïsoleerd voelt en door de nodige afstand te houden, hou je het ook veilig.
De eerste twee weken hebben we al overleefd… de vraag blijft: hoe lang nog?
Hou het veilig en zorg voor elkaar!
Een grote dank je wel…
Terwijl er heel veel mensen thuis zijn… thuiswerken of economisch werkloos,
zijn er ook heel veel mensen die nog werken.
Zo kwamen ze gisteren ons vuil op halen (huisvuil-pmd-karton).
Zo kunnen we hier nog altijd terecht bij onze plaatselijke bakker en supermarkt.
Zo wordt ons parkje nog steeds onderhouden door de groendienst.
Zo krijgen we nog elke dag onze online gekochte pakjes,
ook onze postbode komt nog langs.
En niet te vergeten… al de mensen in de zorg!
Chapeau wat jullie doen!
Een applaus voor al deze mensen!
(doen we hier elke avond in de straat samen met de buren)
Op wandel…
Zondag trokken we onze wandelschoenen aan voor een toerke rond de blok.
Een toerke van 12 km.
Het is echt fijn om zo’n mooi stukje natuur te hebben dichtbij huis.
