Uitgelezen… #thriller

Nog lange niet – MJ Arlidge
‘Je hebt nog een uur te leven.’ Dat is het enige wat de stem aan de telefoon zegt voordat er wordt opgehangen. Is het een misplaatste grap? Een verkeerd nummer? Een misverstand? Alles is beter dan de gruwelijke waarheid: iemand houdt zijn of haar slachtoffers zestig minuten lang nauwlettend in de gaten… en slaat dan toe. Terwijl het dodenaantal oploopt, raakt Helen Grace verstrikt in een race tegen de klok. Want de dader is haar steeds een paar stappen voor. Helen heeft geen motief, geen verdachten en geen aanwijzingen. Wat hebben deze slachtoffers met elkaar gemeen? Voor hen kan nu elk telefoontje het laatste zijn, want wie opneemt is voorgoed verloren.

Wauw… opnieuw een super goed boek in de reeks. Goed opgebouwd, heel spannend, origineel en opnieuw de terugkerende hoofdpersonages die je beter en beter leert kennen. Op een gegeven moment had ik door wie de dader was, maar dat was niet erg. Ook weer een boek dat eindigt met een cliffhanger naar het volgende deel… ik ben al benieuwd!

Zes duistere redenen – Jo Spain
Tijdens een reünie van zes broers en zussen op een zeiljacht, wordt hun vader overboord geduwd. Alle zes zijn kinderen hebben zo hun eigen motief om hun vader dood te wensen… Tien jaar geleden verdween Adam Lattimer, zonder een woord. Maar nu is hij er opeens weer, en zijn broers en zussen komen (met tegenzin) samen. James, Ellen, Kate, Ryan en Clio hebben elk zo hun vragen bij Adams terugkeer. De reünie wordt gevierd op het zeiljacht van vader Frazer, de patriarch. Maar hij zal later die avond niet meer van boord stappen, want dan heeft iemand Frazer, die absoluut geen geliefde vader was, van boord geduwd. Rechercheur Downes onderzoekt de moord. Het blijkt dat alle zes kinderen een goed motief hebben.

Een heel verrassend boek! Van zodra je begint te lezen voel je de onderhuidse spanning. Ook zorgen de korte hoofdstukken, de goed uitgewerkte personages en het ‘willen weten wie het gedaan heeft’ ervoor dat je blijft lezen. Kortom… een psychologische thriller die goed in elkaar zit met een heel verrassend einde. Een aanrader!

Een lang weekend – Laure Van Rensburg
Ellie is een bescheiden en zeer intelligente studente aan New York University. Steven is een knappe en gerespecteerde docent op een elitaire school in Manhattan. In zijn omgeving wordt met jaloezie naar de relatie met zijn jongere vriendin Ellie gekeken.
Wanneer het stel voor het eerst samen een weekend weg gaat, kunnen ze beiden niet wachten om elkaar beter te leren kennen. Maar als ze tijdens een sneeuwstorm vast komen te zitten in het afgelegen huis, slaat de sfeer om en wordt duidelijk dat zowel Ellie als Steven grote geheimen met zich meedraagt – en dat een van hen het weekend niet zal overleven…

Een boek die veelbelovend klonk, maar die toch teleurstelde. Eerst duurde het even voor ik in het verhaal zat, ik moest heel hard wennen aan de manier van schrijven. Ook wordt het verhaal verteld in twee verhaallijnen met vaak heel lange zinnen… tot vervelens toe. Op een gegeven moment werd het verhaal spannender en kreeg het zelfs een verrassende wending. Om dan heel ongeloofwaardig te eindigen. Ik had er meer van verwacht.

Uitgelezen… #roman

Niemands gek – Richard Russo
Donald Sully woont al vijftig jaar in het doodsaaie plaatsje North Bath ten noorden van New York. In al die jaren heeft hij niet heel veel geluk gehad. Gescheiden en nu in een halfslachtige relatie met andermans vrouw, woont hij boven zijn bejaarde oud-lerares Engels die hem soms nog steeds de les leest. Opgescheept met een slechte knie en met vrienden die vijanden overbodig maken, probeert hij op zijn manier wat van het leven te maken. Maar dan krijgt Sully met een heel nieuw probleem te maken: zijn van hem vervreemde zoon dreigt in zijn vaders voetsporen te treden.

Een leuk boek over het leven in een klein stadje. Het is even wennen aan de uitgebreide schrijfstijl en de vele personages, maar eens in het verhaal blijft het verhaal boeien tot op het einde… een vleugje humor gecombineerd met ontroerende momenten… een boek over alles en niets… ik heb het graag gelezen.

Kinderen van de rivier – Lisa Wingate
Memphis, 1939. De twaalfjarige Rill leidt met haar broertje en zusjes een zorgeloos leven op een woonboot aan de Mississippi. Dan slaat het noodlot toe: de kinderen worden ontvoerd en komen terecht in een weeshuis. Daar zijn ze overgeleverd aan de grillen van een wrede directrice. De jonge Rill doet er alles aan om haar broertje en zusjes bij elkaar te houden.
South Carolina, heden. De rijke Avery Stafford leidt een geweldig leven. Een toevallige ontmoeting dwingt haar om haar familiegeschiedenis onder de loep te nemen, er blijkt meer verzwegen te zijn dan ze ooit had kunnen vermoeden.

Een mooi en aangrijpend verhaal over ontvoerde kinderen, hun leven in het weeshuis en over hun verdere toekomst . Ongelooflijk dat het mogelijk was dat dit kon gebeuren met zoveel kinderen. Een indrukwekkend boek vol familiegeheimen en nieuwe kansen, gebaseerd op ware gebeurtenissen.

Een zomer lang geleden – Fiona Valpy
Ella voelt haar einde naderen en kijkt terug op een leven dat veel vreugde, verdriet en ingrijpende keuzes heeft gekend. Ze vraagt haar kleindochter Kendra of die haar levensverhaal wil opschrijven.
In 1938 verandert het leven van de zeventienjarige Ella volledig als ze een zomer lang verblijft op het prachtige Franse eiland Île de Ré. Daar ontmoet ze de charismatische, creatieve Christophe en ze worden onafscheidelijk. Voor het eerst in haar leven voelt Ella zich echt vrij, maar die vrijheid is van korte duur: de Tweede Wereldoorlog staat op het punt uit te breken. Ella wordt teruggeroepen naar Schotland en ze meldt zich aan bij het verzet. De oorlog wordt steeds grimmiger en Ella voelt zich onherroepelijk verder verwijderd raken van de zorgeloze dagen op Île de Ré. Ze wordt gedwongen een beslissing te nemen die haar -leven drastisch zal veranderen.
De gesprekken met haar grootmoeder geven Kendra, die worstelt met een moeilijke periode in haar leven, een rust en inzicht die ze anders misschien nooit zou hebben gevonden. En beide vrouwen realiseren zich dat het niet erg is als je fouten maakt, dat maakt het leven uniek, bijzonder en de moeite waard.

Een roman over liefde, vriendschap en verder gaan. Het gaat ook over keuzes maken… zowel voor, tijdens en na de oorlog. Het verhaal wordt verteld in twee verhaallijnen (heden/verleden) en elke keer kom je meer en meer te weten over het leven van Ella. Een aanrader voor de liefhebbers van romantische historische verhalen.

Week 25 in 2022…

Een werkweek van vijf dagen en dat was even wennen. Vorige week waren het er maar drie! Gelukkig was het iets minder druk… niet zoals vorige week… constant stressen om al het werk gedaan te krijgen. De grote vakantie komt alsmaar dichterbij… voor ons één van de drukste periodes en ieder jaar duim ik dat het wel zal meevallen, wat meestal het geval niet is! Dus hopelijk hebben we dit jaar eens wat meer geluk.

Waar ik dan wel geluk mee had was dat er ondanks de staking van De Lijn, ik deze keer wel met de bus naar het werk kon gaan. Het was wel wennen om terug vooraan op te stappen en ook zonder mondmasker, maar het viel goed mee qua drukte. Ik had wel mijn mondmasker bij mocht het te druk zijn.

Ik had wel wat last van heimwee… heimwee naar onze vakantie in Frankrijk… zeker na het posten van al de blogberichten van onze leuke dagen. Zoveel heimwee dat we al opnieuw een vakantie geboekt hebben in november. Ook hebben we al enkele daagjes geboekt voor een vakantie in eigen land. En Zoetie heeft al enkele fietstochtjes uitgestippeld voor in Frankrijk… dezelfde omgeving waar we dit jaar geweest zijn. Misschien een ideetje voor volgend jaar… wie weet!

Ons weekend is er ééntje uit de duizend… geen plannen. Wat lezen, Netflixen, een wandeling, tea-time met een koekje/gebakje… gewoon doen waar we zin in hebben. 

Fijne zondag!

Wandelen in Le Bourg d’Oisans…

Zaterdag -> stralend zonnetje -> wandelen!

Voor zaterdag hadden we een gewone wandeling gepland… geen avonturen meer in de bergen… maar een laatste keer genieten van de omgeving. 

Na ons laatste ontbijtje ter plaatse wandelen we langs de Romanche onder een stralend, maar vooral warm zonnetje. Amai, het was warm! En het was nog maar ’s ochtends. Gelukkig konden we een groot deel wandelen in een bosje. 

Rond de middag waren we al terug aan het huisje om iets kleins te eten. En omdat er toch nog tijd genoeg was besloot Zoetie de Alpe d’Huez nog eens op te rijden, terwijl ik genoot van een boek onder een stralend zonnetje.

’s Avonds gingen we nog een laatste keer naar het dorpje… een beetje slenteren en snuisteren… en we sloten onze dag af in een plaatselijk restaurant waar we de afgelopen dagen ook al waren gaan eten. 

Een fijne mooie laatste dag genieten!

Wandelen op Col du Solude…

Vrijdag trokken we opnieuw onze wandelschoenen aan.

En deze keer had Zoetie een wandeling gepland richting de top van Col du Solude… een wandeling van 17 km. De wandeling begon heel hevig… in korte stukjes héél erg steil naar omhoog… sommige stukjes waren zo steil dat ik toch een beetje schrik had om terug naar beneden te glijden. De wandeling was het grootste deel in een dennenbos in de schaduw… gelukkig (!!), want het was heel erg warm!

Na 5 km wandelen (dat toch twee uren heeft geduurd!) stonden we op de top van de berg… wauw! Wat een uitzicht! Toen we daar stonden werden we er toch even stil van hoe mooi de bergen zijn.  

Na een kleine pauze wandelden we rustig verder… ook weer op smalle paadjes in alpenweides, aangename afdalingen… ook weer heel erg mooi qua natuur. Het was fijn, plezant, aangenaam… tot we een bordje tegenkwamen: falling rocks. Niet goed wetende wat te verwachten wandelden we verder en dan zagen we het. Een kloof waarin heel veel stenen liggen die door regen en sneeuw naar beneden schuiven. Een padje was er niet echt meer… en nu? Heel voorzichtig en met licht trillende benen en een snel kloppend hartje was het ons gelukt om erover te geraken. Uiteindelijk hebben we zo vijf van die kloven moeten oversteken. De eerste drie waren enorm gevaarlijk en de andere twee vielen gelukkig mee. Je denkt wellicht: terugkeren? Dat was niet echt een optie, aangezien we al meer dan voorbij de helft van de wandeling waren. Mocht het echt niet gaan dan keer je terug, maar terugkeren op een wandeling in de bergen wil ook zeggen enorm veél extra kilometers. Zoveel langer onderweg en ik wou in daglicht toch zeker terug aan het huisje zijn. 

We merkten dat we de kloven achter ons konden laten, we kwamen weer terug in een dennenbos op een wandelpad die zigzag naar beneden ging. We konden terug met een gerust gevoel onze wandeling verder zetten… tot we in een bosje kwamen waar er geen pijlen meer stonden… ’t is niet waar hé! Gelukkig heeft Zoetie een heel goed richtingsgevoel, zodat we toch uit het bosje geraakten op een weg waar terug pijltjes stonden. Eén keer hebben we daarna nog eens moeten omkeren, omdat er een wandelpad niet meer begaanbaar was en toen had ik het gehad! 

Het was heel erg warm, al de emoties van de kloven, daar dan nog het de kleine paniek in het bosje… het was genoeg geweest. Ik wou gewoon naar het dorpje… een patéeke gaan eten bij de bakker en dan terug naar het huisje… wat we ook gedaan hebben. 

Ondanks het een heel erg mooie wandeling was, heeft die toch een nare indruk achtergelaten. Het wandelen over de kloven… nooit meer! Ik ben ervan overtuigd dat er velen zullen denken: paniekzaaiers! Maar zo’n risico’s willen we niet meer nemen. Het is niet dat Zoetie de wandeling zelf uitgestippeld heeft, maar je volgt de plaatselijke bordjes en dan zou je denken dat het een veilige wandeling is. De smalle en steile paadjes dat weet je, maar klimmen over kloven waar je echt rond de rotsen moet gaan… dit is niks voor mij… niks voor ons!

Het was een heel hevige (vooral steile) wandeling met heel veel emoties,
maar toch eentje waarvan we genoten hebben… vooral van de mooie vergezichten. 
Ook werd het opnieuw een wandeling van 20 km in plaats van de beloofde 17 km. 

Wandelen op Alpe d’Huez…

Donderdag gingen we wandelen.

Opgestaan met heel veel mist, een beetje gemiezer… maar je zag de zon al eventjes piepen. Na een ontbijt bij de plaatselijke bakker begonnen we aan onze geplande wandeling… eentje van 16 km… een deel van de GR 54. 

Steile stukjes omhoog in het groen om dan af en toe te wandelen in een plaatselijk dorpje. Ondanks de mist was het heel goed qua temperatuur… en hoe hoger we gingen hoe meer we het zonnetje voelden. 

Het was een hele mooie wandeling… de natuur stond echt op z’n mooist (denk ik). Zoveel mooie wilde bloemen, prachtige alpenweides waardoor je kon wandelen, brede paadjes, bijna klimmen over rotsen, indrukwekkende watervallen, de vele mooie vergezichten,… wauw! 

En toen… kwamen we heel toevallig twee mensen tegen die ons vertelden dat we onze wandeling niet verder konden zetten, omdat er een rotsverschuiving geweest was en er was geen pad meer. Heel vriendelijk legden ze uit welke kant we verder konden… maar dat wou ook zeggen… extra kilometers! Gelukkig hadden we al een groot deel van de wandeling gedaan en wisten we goed waar we zaten. En zo zijn we onze wandeling geëindigd zoals we begonnen waren… op de flanken van Alpe d’Huez en in plaats van 16 km wandelden we 20,56 km. 

Het was een prachtige wandeling, met hier en daar obstakels… maar wel de moeite waard!
(obstakels = omgevallen bomen, weggespoelde paadjes…)

Fietsen op Télégraphe – Galibier…

Woensdag was het opnieuw fietsdag, maar enkel voor Zoetie. 

De weergoden lieten ons op woensdag een beetje in de steek… mist, miezer, regen, af en toe een zonnetje. We hadden afgesproken dat ik Zoetie op een bepaald punt ging afzetten met de auto waar hij dan met de fiets aan zijn fietstocht kon beginnen. In het heen rijden heeft Zoetie gereden… ik vind rijden in de bergen niet zo leuk… integendeel… ik vind dat verschrikkelijk!!! Smalle wegen, ravijnen, dichtbij de rotsen… brrr! Ik was blij dat ik terug aan het huisje was. Een dagje in mijn eentje… me-time op ons terrasje met een boek… en ondertussen kon ik Zoetie volgen via een link. 

Voor Zoetie was het een helse rit… de rit begon goed tot hij op een gegeven moment om moest rijden wegens wegenwerken. En in de bergen omrijden wil zeggen: véél extra kilometers… op en neer! Hij heeft het ook enorm koud gehad… zelfs op vele momenten gedacht aan stoppen… maar hij heeft het toch maar gedaan! Ik ben superfier! Ik was wel blij dat hij terug thuis was, want op sommige stukken is het toch heel erg gevaarlijk fietsen.

Rond de late middag klaarde het gelukkig op en konden we genieten van een stralend zonnetje. We aten opnieuw aan het huisje… deze keer van de foodtruck ter plaatse. En zoals je ziet… het smaakte Zoetie enorm! 

Fietsen op Alpe d’Huez…

Dinsdag starten we onze dag met een stralend zonnetje, ideaal voor onze fietstocht.

De week voor we vertrokken kreeg Zoetie het idee om samen Alpe d’Huez op te fietsen… hij met zijn koersfiets en voor mij een gehuurde e-bike. Ik had er wel niet bij stil gestaan dat als je naar omhoog fietst je ook terug naar beneden moet… we hadden op voorhand afgesproken dat we dit elk op ons eigen tempo gingen doen. 

Na wat uitleg over de fiets begonnen we onze tocht… en het was leuk… eigenlijk héél erg leuk! Bij de uitleg kregen we te horen dat het niet ging lukken om met een volle batterij onze fietstocht uit te rijden. Dus om batterij te sparen ben ik op halve kracht van de batterij en op halve kracht van mezelf naar boven gereden.

Eens op ons hoogste punt genoten we even van de omgeving… een paar foto’s en dan naar beneden. Amai! Wat was dat! De eerste afdalingen waren steil en heel veel bochtjes… daarna ging het terug naar omhoog en dan terug naar beneden. Op sommige momenten ging het echt heel erg snel… volgens Strava was mijn maximum snelheid 58,6 km/u. Nooit gedacht dat ik dat zou gedurfd hebben! Ik moet wel toegeven dat ik na een bepaalde afdaling stond te trillen op mijn benen… ik vond het heftig! Maar stiekem ook wel leuk 🙂

Na onze rit van 50 km gingen we richting het stadje om een ijsje te gaan eten… dat hadden we verdiend! Eens terug aan het huisje aten we de rest van de spaghetti op en genoten we van een heel gezellige avond.

Een geslaagde dag!

Le Bourg d’Oisans…

Op Pinkstermaandag vertrokken we rond 6u met een volgeladen auto richting de Franse Alpen met als eerst tussenstop de bakker voor een belegd broodje… want er moet ook gegeten worden.

De rit verliep heel goed… heel rustig op de baan, geen files… het ging zo goed dat we besloten om door te rijden zolang het ging. Na een kleine tussenstop om te tanken reden we nog even door, om dan rond half 1 eventjes de benen te strekken en om ons broodje op te eten. Toen we uitstapten voelde je zo de warmte… zalig!

Rond half 4 kwamen we aan in Le Bourg d’Oisans, we logeerden in Le Grand Renaud… heel basic, maar je hebt er wel alles wat je nodig hebt. En waar ik het meeste belang aan hecht… het was super proper!

Eens alles was uitgeladen en we geïnstalleerd waren verkenden we het stadje… om dan terug te keren naar het huisje om iets te eten en even te genieten van de omgeving. We gingen op tijd slapen… want de dag nadien stond er een fietstocht gepland.