Aan de bushalte…

Vorige week aan de bushalte… ik stond te wachten op de bus richting thuis. Een drukke bushalte waar veel bussen passeren richting ’t stad. Op een gegeven moment kwam er een oud krom manneke helemaal opgekleed met hemd en blazer richting de bushalte. Iedere keer er een bus passeerde ging hij op het plaatsje staan waar je moet opstappen, om iedere keer te zien dat het zijn bus niet was.

Ondertussen waren er al 3 bussen gepasseerd… ik vroeg hem of ik eens moest kijken wanneer zijn bus kwam, zodat hij niet iedere keer moest opstaan.

Hij: ik moet de bus hebben met het cijfer 6 en 5, maar ik weet niet in welke volgorde, het is de bus naar Lovendegem

Ik: ik zal eens kijken… dat is bus 65, maar die is niet op komst (gezien op de app)

Hij: dat kan, ik heb hier al vaak gestaan dat de bus niet komt. Af en toe ga ik naar Lovendegem, ik heb daar 40 jaar gewoond met mijn vrouw. Mijn vrouw is al 3 jaar dood en nu woon ik hier (toonde mij het rusthuis die je kan zien in de verte).

Ik: amai 40 jaar, glimlach

Hij: ja… (en dan met een trieste blik) het zal niet voor vandaag zijn om naar Lovendegem te gaan

Ik: het zal inderdaad voor een andere keer zijn

Helemaal opgekleed en in zijn eigen wereldje ging hij terug naar het rusthuis… zo triest…
maar weet je wat er zo mooi was… je zag de liefde in zijn ogen toen hij het over zijn vrouw had.
Zo mooi… zo lief… zo teder…