Een loopje in mineur…

Zaterdag ging Zoetie fietsen… voor mij de ideale moment voor een lange loop. Ik had er heel veel zin in!

Na een iets onrustige nacht, opgestaan… iets gegeten en water gedronken. Ondertussen gezorgd voor genoeg voorraad voor onderweg (water en iets om te knabbelen). Volledig gepakt en gezakt trok ik mijn loopschoenen aan. Ik was er klaar voor! Een mooie zonnige ochtend met weinig wind… ideaal!  Met de uitgestippelde route in mijn hoofd vertrok ik vol goede moed!

Ik had al snel door dat er iets was… mijn benen voelden als lood, een heel hoge hartslag… ik was niet 100%. Na 5 km moest ik even pauzeren… ik had het gevoel dat ik al een halve marathon gelopen had. Ik wou niet opgeven, dus toch nog even doorgelopen tot 8 km en dan kon ik niet meer. Het was op! Geen energie meer, loodzware benen en een veel te hoge hartslag. 

Een mooie zonnige ochtend…  ik dacht… ik wandel rustig naar huis… maar het wandelen was zelfs een hele opgave! En koud… ondanks de zon, had ik het koud. 

Eens terug thuis heb ik gemakkelijke kleren aangetrokken en ben ik in de zetel gaan liggen. Ik kon niet meer! Ik had zelfs de courage niet om de wasmachine aan te steken. De zetel in met een dekentje, af en toe een dutje tot Zoetie terug thuis was. 

Gelukkig voelde ik mij ’s avonds toch al wat beter, wel zonde van een hele dag luieren in de zetel op een mooie zonnige dag… maar ja, wat moet dat moet zeker? Ik mag eigenlijk niet klagen over mijn gezondheid, ik ben zelden ziek! Dan valt één dagje ‘out-zijn’ nog mee.

Zondag heb ik het ook rustig gehouden… het kriebelde wel om die loopschoenen aan te doen, maar een dagje extra rust kon zeker geen kwaad. Op maandag was er geen houden meer aan… ik liep 10 km zonder problemen! De hartslag was nog een beetje aan de hoge kant, maar ik zat vol energie en de benen hadden er ook zin in… oef!