Als het over tv kijken gaat, kijk ik graag mee naar de populaire programma’s, maar ik kijk ook heel erg graag naar Canvas. Goede series, mooie films, maar ook interessante documentaires. En één daarvan heeft toch een diepe indruk achtergelaten… de docu ‘Zolang we nog kunnen‘. Een documentaire over het verdwijnen van buurtwinkels. Winkels die al generaties lang meegaan, maar door de komst van de grootwarenhuizen hun populariteit verliezen. Wat ik zelf heel jammer vind.
We zien het hier bij ons ook… alle kleine winkels verdwijnen, ze kunnen niet meer concurreren met de grotere. Zo ging er begin dit jaar bij ons een bloemist dicht… veel werken om bijna niks te verdienen, daar dan nog de droogte bij, of te nat. Ze hadden nu wel een vast cliënteel en de speciale dagen (Valentijn, Moederdag, zomerbloemen, Kerst/Nieuw) zijn hoogdagen, maar toch… rendabel is het niet. Echt stoppen kunnen ze niet, dus ze gaan een zorgboerderij openen met pluktuin (zowel groenten als bloemen), ook zal je er op termijn alpacawandelingen kunnen maken. Ik hoop dat ze het allemaal rond krijgen, zodat we zeker nog eens langs kunnen gaan.
Maar even terug naar de documentaire… de winkeltjes, het interieur, de vriendelijkheid… ik vond het super om te zien. Als kind ben ik heel vaak naar zo’n winkeltje geweest met 20 frank, soms eens 50 frank om snoepjes te kopen. Ook gingen wij geregeld op zondag naar zo’n winkeltje… ik was toen een jaar of 7 denk ik en ik moest om 100 gr gemalen gruyère kaas. In de winkel zei ik: 100 frank gruyère kaas alstublieft. Het madammeke achter de toog vraagt nog: is het niet 100gr in plaats van 100 frank. En ik volle overtuiging: nee nee 100 frank. Met mijne grote zak kaas naar huis… en inderdaad, het moest 100 gr kaas zijn.
Stiekem mis ik hier zo’n winkeltje… ik heb dat al vaak gezegd tegen Zoetie. Als wij iets kleins nodig hebben moeten we veel moeite doen om naar een warenhuis te gaan. Ook mis ik een Henriette & Raf (zo lieve mensen in de docu)… vooral het persoonlijk contact en eens een babbeltje doen… dat deed ik trouwens bij de bloemist ook. Vaak stond ik langer aan de kassa door het gebabbel dan dat ik in de winkel liep.
De buurtwinkeltjes… pure nostalgie!
Mocht je de documentaire willen zien, ze is nog tot zaterdag 06/05 beschikbaar op VrtMax.
Flavie's wereldje... 
Zestig jaar geleden (wat ben ik een oude knar!) hadden mijn ouders zo’n buurtwinkeltje in de rand van Brugge. Pure nostalgie…
Ik ben nooit zo van de buurtwinkeltjes geweest, maar ik vind het wel jammer dat dat helemaal verdwijnt.
Buurtwinkeltjes komen eigenlijk nooit. Wel zonde dit dan gaat verdwijnen. Terwijl hard nodig hebben. Ik laat boodschappen bezorgen. Want wij hebben geen auto. Buurtwinkeltjes is zeker nostalgie!! Fijne dag voor jou.
Hier zijn er veel warenhuizen gekomen. Buurtwinkels worden vervangen door nachtwinkels. Die buurtwinkels van vroeger zijn pure nostalgie geworden.
en die komen helaas niet meer terug
jammer is dat toch..
een bakker of een beenhouwer moet je hier niet meer gaan zoeken
prettige dag
‘k Kijk een tv, maar ‘k voel wat je (be)schrijft… Ook ik mis…
Lie(f)s.
Die zijn inderdaad helemaal aan het verdwijnen. Jammer eigenlijk, ook al moet ik bekennen dat ik als introvert soms de anonimiteit van de supermarkt e.d. wel heerlijk vind.
Hihi 100 frank. Je zal genoeg gehad hebben dan.
Die persoonlijke service, die doet het voor mij ook. Ik ga weliswaar meestal naar de supermarkt – je hebt er tegenwoordig alles – maar bij de bakker, de beenhouwer uit eigen buurt spring ik toch ook graag binnen. Een vriendelijk woordje hoeft heus niet veel te kosten. Idem bij de haarkapper, er nu één gevonden die geen personeel onder zich heeft, veel persoonlijker en meer op m’n gemak daar.